Η Ανάληψη του Κυρίου
Όταν τα χελιδόνια μένουν απὸ τροφὴ και το κρύο πλησιάζει, ξεκινούν το ταξίδι τους για τα θερμά κλίματα. Εκεί θα βρουν πολὺ ήλιο και αρκετή τροφή. Ένα χελιδόνι πετά μπροστά, δοκιμάζει τον αέρα και δείχνει το δρόμο. Όλα τα υπόλοιπα χελιδόνια ακολουθούν την πορεία του.
Όταν οι ψυχὲς μας μένουν απὸ τροφὴ στον υλικὸ κόσμο κι όταν ἡ κρυάδα τοῦ θανάτου πλησιάζει, τότε τί καλά θα ήταν να υπήρχε ένα χελιδόνι σαν κι εκείνο, να μας οδηγήσει σε τόπο θερμό, άπου θα βρίσκαμε πολύ πνευματικὴ ζέστη και τροφή! Υπάρχει άραγε τέτοιος τόπος; Και μπορούμε άραγε να βρούμε τέτοιο χελιδόνι; Έξω απὸ την Εκκλησία τοῦ Χριστού δεν υπάρχει κανένας πού να μπορεί να δώσει αξιόπιστη απάντηση στο ερώτημα αυτό. Μόνο ἡ Εκκλησία γνωρίζει και μάλιστα με βεβαιότητα.
Η Εκκλησία γνωρίζει το κομμάτι εκείνο του παραδείσου που νοσταλγεί η ψυχή μας, τώρα που ζει στο παγωμένο σύθαμπο της επίγειας ύπαρξής μας. Γνωρίζει επίσης το ευλογημένο εκείνο χελιδόνι, το πρώτο που πετάει προς τον τόπο της νοσταλγίας, της επαγγελίας, πού διαλύει το σκοτάδι, διαπερνά με τα δυνατά φτερά του τη βαριά ατμόσφαιρα ανάμεσα σε γη και ουρανό κι ανοίγει το δρόμο για το σμήνος που ακολουθεί. Θα έχετε αντιληφτεί πως με το σωστικό αυτό χελιδόνι εννοώ τον αναληφθέντα Κύριο Ιησού Χριστό.
Η εορτή της Ανάληψης, σαράντα μέρες μετά την Ανάσταση, σηματοδοτεί το τέλος της επίγειας παρουσίας του Κυρίου μας και την άνοδό Του στους ουρανούς, πλησίον του Θεού και Πατέρα του. Ο Χριστός όμως δεν επιστρέφει ως Θεός μόνον, απ’ εκεί που ξεκίνησε και ήρθε στη γη, δηλαδή από τους ουρανούς. Όχι! Αλλά επιστρέφει σ’ αυτούς, έχοντας μαζί με την Θεότητά Του, και την ανθρώπινη φύση, τη σάρκα Του! Και ξαναδίνει στον άνθρωπο αυτό που του έλειπε˙ τον Παράδεισο! Δηλαδή, τη δυνατότητα της σωτηρίας του. Να ζει πια συνέχεια με το Θεό στους ουρανούς μέσα στον Παράδεισο, που άνοιξε πάλι με την Αναστημένη Άγια Σάρκα του!
Επί σαράντα μέρες ο Αναστημένος Χριστός εμφανίζεται στους μαθητές Του. Συνομιλεί μ’ αυτούς. Συντρώγει. Λύνει τις τελευταίες απορίες τους. Κάνει θαύματα. Τους φανερώνει την αγάπη Του. Τους καλεί να αναμένουν τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος. Τους υπόσχεται ότι δεν θα τους αφήσει ορφανούς. Τους δίδει πλέον την βεβαιότητα, ότι όχι μόνο πάτησε τον θάνατο, αλλά και ότι προετοιμάζει για τον καθένα την κοινή Βασιλεία. Ότι όχι μόνο θα αναστηθούμε, αλλά και θα ζήσουμε σε κοινωνία με το Θεό, όπως ζούσαν μαζί Του και οι πρτωτόπλαστοι στον Παράδεισο. Για σκεφθείτε! Ευλογία να ζεις με την παρουσία του Θεού!
Ο Κύριός μας με την Ανάσταση και την Ανάληψή του επισφραγίζει αυτή τη μεγάλη αλήθεια. Συνοδευόμενος από τους Αγγέλους, μέσα σε νεφέλη φωτεινή, ανεβαίνει στους ουρανούς, με τη σάρκα του! Ανεβαίνει να ετοιμάσει τόπο και για μας. Ποιόν τόπο; Τον Παράδεισο! Να ανοίξει τις πύλες του με την άσπιλη και δικαιωμένη σάρκα του και να περιμένει τους μαθητές του αλλά και όλους εμάς που πιστεύουμε σ’ Αυτόν. «Πορεύομαι ἑτοιμάσαι τόπον ὑμῖν· καὶ ἐὰν πορευθῶ καὶ ἑτοιμάσω ὑμῖν τόπον, πάλιν ἔρχομαι καὶ παραλήψομαι ὑμᾶς πρὸς ἐμαυτόν». Μας περιμένει, έχοντας δώσει στον καθένα την δυνατότητα να νικήσει τη φύση του, τις αδυναμίες του, τα αμαρτήματά του, τον εγωισμό του. Να τα σβήσει όλα αυτά με την ειλικρινή μετάνοια και εξομολόγηση. Δεν είναι ανοησία να χάσουμε τον αιώνιο Παράδεισο και μέσα σ’ αυτόν όλα αυτά τα αγαθά, προτιμώντας να ζήσουμε εδώ στη γη - για λίγο - μέσα στην αμαρτία; Εσύ και εγώ μόνον αποφασίζουμε. Εσύ και εγώ μόνον μπορούμε να απαντήσουμε σ’ αυτό το ερώτημα!
