Η φάτνη του Χριστού
Γιορταστικά θα στολιστούν και πάλι φέτος οι Εκκλησίες μας και φωτοστόλιστες θα δεχτούν τους χριστιανούς, προσκυνητές στην νοητή «Φάτνη» του μικρού Χριστού. Όμως απ’ όλους αυτούς πολύ λίγοι θα νιώσουν τον νεογεννηθέντα Χριστό στην καρδιά τους. Οι περισσότεροι θα ευχαριστηθούν ακουστικά, από τις Χριστουγεννιάτικες μελωδίες. Θα ανταλλάξουν ευχές τυπικές, που δεν θα τους αγγίζουν και θα καθίσουν έπειτα στο γιορτινό τραπέζι, να απολαύσουν όλες τις λιχουδιές, που οι νοικοκυρές από μέρες θα έχουν με αυτές ασχοληθεί.
Και ο Χριστός; Που θα βρει κατάλυμα; Που θα περάσει την πρώτη του παγερή νύχτα στη γη; Που θα ζεστάνει τα παγωμένα Του μέλη;
Δεν θέλει Αυτός παλάτια, λαμπρά ξενοδοχεία, πλούσια τραπέζια με ακριβά φαγητά. Δεν θέλει «ΡΕΒΕΓΙΟΝ». Αν τέτοια ήθελε θα μπορούσε και τότε την ιστορική αυτή νύχτα της Βηθλεέμ να έβρισκε κατάλληλο κατάλυμα γι’ Αυτόν και τη Μητέρα Του. Είναι Θεός παντοδύναμος και τίποτα δεν μπορούσε να του γίνει εμπόδιο στη θέλησή Του! Όμως Εκείνος διάλεξε το βρώμικο σπήλαιο, στην φάτνη. Δεν ήρθε στη γη σαν Βασιλιάς, σαν δυνατός, αλλά ταπεινός. Ήρθε, όχι για τους μη έχοντας ανάγκη Ιατρού, αλλά για τους έχοντας. Ήρθε όχι για τους δικαίους αλλά για να καλέσει αμαρτωλούς σε μετάνοια. Τα δάκρυα μετανοίας της πόρνης δέχτηκε να πλύνουν τα άχραντά Του πόδια, και τον ληστή πρώτον κάλεσε μαζί Του, στον παράδεισο!
Τους φτωχούς και αγράμματους ψαράδες Αποστόλους διάλεξε και κήρυκας του Ευαγγελίου στον κόσμο να κηρύξουν έστειλε.
Σε σπίτια αμαρτωλών μπήκε και στο τραπέζι τους κάθισε και ευλόγησε και το μήνυμα της σωτηρίας σ’ αυτούς έφερε και δώρισε.
Όμως γιατί; Ποιο είναι το σωτήριο αυτό μυστικό, που τον Χριστό προσκαλεί και τη βρομιά καθαρίζει; Τι είναι αυτό που κάνει φίλο τον Θεό και της ψυχής τη γιατρειά κερδίζει;
Είναι, αδελφοί μου, των αλόγων της φάτνης η αγνότητα. Το δάκρυ της πόρνης το πικρό. Του Ζακχαίου η αγωνία. Του Τελώνη η διάθεση Του Ματθαίου η πρόθεση. Του Πέτρου το δάκρυ. Του Ληστού η μετάνοια. Αυτά τον Χριστό μαγνητίζουν, την καρδιά Του μαλακώνουν και την αγάπη και το έλεος Του κερδίζουν.
Αυτό το σωτήριο μυστικό, είναι καιρός, χριστιανοί μου, δικό μας να γίνει και με την δύναμη όλης της καρδιά μας, τις μέρες αυτές τις ιερές, τους ευλογημένους του καρπούς να ζητήσουμε και να βρούμε.
Με την αξίνα της εξομολόγησης, της καρδιάς μας την κοπριά να καθαρίσουμε. Με το χαλί της αγάπης, την φάτνη της να στρώσουμε. Με το ξίφος της συγγνώμης, τον εγωισμό της να πληγώσουμε. Με το φως της αληθινής πίστης, το σπήλαιό της να φωτίσουμε Και έτσι, όλη εξαγνισμένη και λάμπρη τον «νεογέννητο» Χριστό, μέσα σ’ αυτή, να δεχτούμε και να ζεστάνουμε. Αυτό το κατάλυμα ο Χριστός μας ζητά. Την καρδιά μας θέλει! Αδελφοί μου˙ θα την αρνηθούμε;
Καλά Χριστούγεννα.