"Μνήμη και Μετάνοια "

   Πορευόμαστε φίλοι μου τις ημέρες αυτές μια πορεία άσκησης, μια πορεία προετοιμασίας. Στο τέλος του δρόμου υποφώσκει ο Σταυρός, κι εμείς που θέλουμε να ζήσουμε σ’ όλη την ένταση το Πάθος και τη δόξα του γλυκύ Ιησού, προσπαθούμε να τον πλησιάσουμε σωστά. Τέτοιες ώρες περισυλλογής και κατάνυξης αναδύεται ευκολότερα μέσα από τα βάθη του είναι μας η ανάγκη για μετάνοια.
   Ο άνθρωπος έχει ένα μοναδικό τρόπο να ξαναζεί την ιστορία του, τις εμπειρίες και τα βιώματά του παρελθόντος. Είναι η μνήμη, που κρατά αδιάσπαστο το νήμα του χρόνου μας απ’ την πρώτη συνειδητή στιγμή ως το τελευταίο λεπτό. Ιδιαίτερη προίκα του Θεού στον άνθρωπο η μνήμη˙ τον καταξιώνει να συναναστρέφεται με τον ίδιο τον Δημιουργό του.
   Είναι όμως και τύραννος η μνήμη, εφιάλτης και δήμιος ακόμη. Μέσα στην προσωπική ιστορία μας σίγουρα υπάρχουν ώρες και στιγμές που η θύμησή τους μας βασανίζει, μας ταράζει, σκοτώνει την ειρήνη και τη χαρά μας. Είναι οι φορές που ρίξαμε ασυλλόγιστα τον εαυτό μας στη δίνη των παθών˙ που σπρώξαμε χαιρέκακα τους άλλους στον πόνο˙ που καταπατήσαμε υβριστικά το θέλημα του Θεού και τον λυπήσαμε.
   Το μαστίγιο της μνήμης πέφτει ανελέητο και αναπόφευκτο πάνω σ’ όλους. Υπάρχει όμως ένας τρόπος, όχι να καταργηθεί - αυτό θα ήταν «δώρο άδωρον» - αλλά να αξιοποιηθεί. Είναι η μετάνοια, που σπάει το φράγμα του χρόνου και μας δίνει τη δυνατότητα να επανορθώσουμε και να ξαναζήσουμε, όπως θα θέλαμε εκ των υστέρων, τις φοβερότερες μνήμες μας!
   Έτσι η μνήμη αρχίζει να λειτουργεί μέσα στο σχέδιο του Θεού, αφού γίνεται κέντρισμα για συνεχή μετάνοια, για διαρκή ανακαίνιση. Έτσι η μετάνοια αποκτά ένα πλατύτερο περιεχόμενο, αφού παύει να είναι μια στιγμή μεταστροφής στο σωστό και γίνεται μια συνεχή αποφασιστική ζωή μεταμόρφωσης! Ο πιστός, δηλαδή χριστιανός, μπορεί να ζει καθημερινά, αυτό που για τον αδιόρθωτο άνθρωπο είναι τελείως αδιανόητο: Να επιστρέφει, δηλαδή, στο παρελθόν και να το διορθώνει συνεχώς!
   Τη συνεργασία της μνήμης και της μετάνοιας την βρίσκουμε ανάγλυφη στην ιστορία του ασώτου υιού. «Εἰς ἑαυτόν ἐλθῶν εἶπε˙ πόσοι μίσθιοι του πατρός μου περισσεύουσιν αρτων, ἐγώ δέ λιμῶ ἀπολλυμαι! Ἀναστᾶς πορεύσομαι πρός τόν πατέρα μου»… Η συνειδητοποίηση της άθλιας κατάστασής του και η ανάμνηση της αγάπης του  πατέρα κυοφόρησε την επιστροφή του. Αναγνώρισε ο άσωτος την κατάπτωσή του, θυμήθηκε τα χαμένα αγαθά, και μετάνιωσε!
   Φίλοι μου, αυτές τις ημέρες της Μεγάλης Σαρακοστής, θα χρειαστεί να μιμηθούμε πολύ τα δάκρυα του ασώτου. Η Εκκλησία μας δίνει τον τρόπο: «Μνημόνευε πόθεν πέπτωκας καί μετανόησον» μας λέει! Ας χρησιμοποιήσουμε, λοιπόν, χριστιανοί μου, σωστά τη μνήμη μας στη υπηρεσία της μετάνοιας, για να βρεθούμε και εμείς μέσα στην αγκαλιά του Θεού και να νοιώσουμε δυο φορές παιδιά Του!