«Ὡσαννά εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ Βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ»

   Φτάσαμε, φίλοι μου στην εβδομάδα των Παθών του Κυρίου. Πλησιάζει η ώρα της μεγάλης θυσίας για τον Λυτρωτή. Για τελευταία φορά φέρνει τα βήματά Του, σήμερα, στην πόλη Ιερουσαλήμ. Τούτη τη φορά δεν έρχεται για να κηρύξει τη σωτηρία, ούτε για να προσευχηθεί στο Ναό. Δεν έρχεται να θεραπεύσει αρρώστους, ούτε να ελέγξει τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους. Έρχεται να τελειώσει το επίγειο και σωτήριο έργο Του, που του ανέθεσε ο Ουράνιος Πατέρας. Έρχεται να ελευθερώσει όλο το ανθρώπινο γένος με τη Σταυρική Του θυσία και την Ανάστασή Του. Έρχεται, να ανοίξει και πάλι το δρόμο του χαμένου Παραδείσου.

   Η υποδοχή που του επιφυλάσσουν τα συγκεντρωμένα πλήθη στην Αγία Πόλη Ιερουσαλήμ, είναι πρωτοφανής. Ένας λαός ολόκληρος βρίσκεται σε παραλήρημα. Φωνάζει, επευφημεί, κουνά στα χέρια του κλαδιά ελιών και «Βάϊα φοινίκων» κραυγάζοντας, «Ὡσαννά εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ Βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ».

   Και πράγματι υπήρξε βασιλιάς, Βασιλιάς αιώνιος, που έσυρε πίσω του και σέρνει στρατιές ψυχών, για να τις οδηγήσει στη δόξα του ουρανού, στον ανοιγμένο και πάλι Παράδεισο. Βασιλιάς που δε γνώρισε άλλο θρόνο παρά το θρόνο στις καρδιές των ανθρώπων. Βασιλιάς που -όπως έλεγε ο εξόριστος  Στρατηλάτης της Αγίας Ελένης, ο Ναπολέων- στα τρυπημένα χέρια Του κρατά τα νήματα της ιστορίας. Αυτός είναι ο βασιλιάς που εισέρχεται σήμερα στα Ιεροσόλυμα, όχι σε υπερήφανο πολεμικό άλογο χρυσοστόλιστο αλλά πάνω στην τρυφερή ράχη ενός ταπεινού πώλου όνου, πάνω σε ένα μικρό γαϊδουράκι!

   Όμως αυτός ο ενθουσιασμός των κατοίκων της Ιερουσαλήμ δε θα κρατούσε πολύ. Δε θα περνούσαν παρά λίγα εικοσιτετράωρα και αυτός ο ίδιος λαός, που τώρα προκαλούσε σεισμό με τα «ὡσαννά», θα δονούσε σε λίγες μέρες το Πραιτόριο κραυγάζοντας στον Πιλάτο: «Ἄρον, ἄρον, σταύρωσον αὐτόν». Αυτή η συμπεριφορά του λαού του Ισραήλ, μας προξενεί πραγματικά θλίψη. Και η θλίψη αυτή, αυτές τις άγιες ημέρες, γίνεται πιο έντονη, γίνεται συνήθως οργή, οργή κατά του αγνώμονα αυτού λαού.

   Όμως, αγαπητοί μου, όταν το σκεφτούμε καλύτερα. Όταν κάνουμε ένα ειλικρινή και αυστηρό έλεγχο στον εαυτό μας· πολύ φοβάμαι, ότι θα διαπιστώσουμε πως και η δική μας η συμπεριφορά απέναντι στο Χριστό δεν είναι καλύτερη απ αυτή των Εβραίων. Και εμείς με την ίδια ευκολία αλλάζουμε στάση απέναντί Του, και από το «ὡσαννά» φτάνουμε, συνήθως πολύ εύκολα στο «σταυρωθείτω». Με το στόμα φωνάζουμε «ωσαννά», με τα έργα μας κραυγάζουμε «σταυρωθήτω». Το παλιό εκείνο παράπονό Του προς το Ισραήλ, «ὁ λαός οὗτος τοῖς χείλεσι μέ τιμᾶ, ἡ δέ καρδία αὐτῶν πόρρω ἀπέχει ἄπ ἐμοῦ», είναι παράπονο που ισχύει και για εμάς, τους σημερινούς Του πιστούς, δυστυχώς.

   Τούτες τις άγιες ημέρες της Μ. Εβδομάδας η Εκκλησία, μας καλεί και πάλι να υποδεχτούμε με κατάνυξη τον Κύριο, τον Βασιλιά μας. Θα τον δούμε ντυμένο στη χλαμύδα του εμπαιγμού, με το «ακάνθινο» στεφάνι στο κεφάλι, να σηκώνει το βαρύ Σταυρό των δικών μας σφαλμάτων, των δικών μας αμαρτιών, και να ανεβαίνει τον μαρτυρικό ανήφορο του Γολγοθά. Θα παρακολουθήσουμε το μαρτύριό Του πάνω στον Σταυρό και τα μάτια μας βουρκωμένα θα αντικρύσουν για μια ακόμα φορά την πληγωμένη μορφή Του. Θα Τον συνοδέψουμε στον ενταφιασμό Του, πίσω από τον Επιτάφιο, με ανάμενες λαμπάδες, σύμβολα της πίστης και της αγάπης μας, και θα χαρούμε, θα σκιρτήσουμε στο άγγελμα της Ανάστασής Του.

   Οι Εκκλησιές μας θα γεμίσουν και πάλι για λίγες ημέρες. Κανείς δε θα μείνει ασυγκίνητος μπροστά στο πάθος του Θεανθρώπου. Είναι αυτές οι στιγμές της Μ. Εβδομάδας οι στιγμές του «ὡσαννά» μας προς τον Χριστό.

   Όμως μόλις περάσουν τούτες οι Άγιες ημέρες και ξαναγυρίσουμε στη ρουτίνα της βιοπάλης, τι θα μείνει απ’ όλα αυτά; Θα είναι υπερβολή να πούμε ότι θα περάσουμε από την συγκίνηση και την κατάνυξη στην άρνηση; Και από το «ὡσαννά» στο «σταυρωθήτω»;

   Άχ, ας ήταν, αδελφοί μου, αυτή τη φετινή Μ. Εβδομάδα ζώντας ειλικρινά τα πάθη και την Σταύρωση του Λυτρωτού μας Ιησού, να νοιώσουμε συντριβή, μετάνοια, γι’ αυτή τη κακή μας συμπεριφορά απέμαμντί Του. Να Τον αγκαλιάσουμε και να Τον ενθρονίσουμε στο θρόνο της καρδιάς μας, πραγματικό και αιώνιο Βασιλεία της ζωής μας. Και μετανοημένοι, να Του υποσχεθούμε αιώνια πίστη, υπακοή και αφοσίωση!

   Θα είναι, η πιο μεγάλη χαρά που θα δώσουμε στον πονεμένο εσταυρωμένο Λυτρωτή και  Βασιλιά της καρδιάς μας. Θα είναι το πιο λαμπροφόρο Πάσχα, γιατί μαζί με την λαμπροφόρο Ανάσταση Του Κυρίου, θα γιορτάσουμε και θα χαρούμε και εμείς, τη δική μας ψυχική λαμπροφόρο ανάστασή μας!