Ἐπὶ γῆς Εἰρήνη

   Κάθε χρόνο, με τον ερχομό του χειμώνα, όταν πέσουν οι πρώτες τούφες του χιονιού γλυκόλαλη σημαίνει η καμπάνα των Χριστουγέννων. Οι άνθρωποι ολόκληρης της γης, με καρδιά πλημμυρισμένη από ευλάβεια, στρέφουν τα μάτια στη φάτνη την ταπεινή, εκεί που ο Θεός γίνεται άνθρωπος, για να σώσει των ανθρώπων το γένος.

   Στην έρημη μικρή σπηλιά, ατενίζει η ανθρωπότητα μ’ ελπίδα θερμή προσμένοντας, πως το βαθύ μυστήριο της ενανθρωπίσεως του Πανάχραντου Θεού θα φέρει στη γη την αγάπη, την ειρήνη, την αδελφότητα.

   Πορφύρα του παίρνει τα’ άχυρα ο βασιλιάς του κόσμου. Και τα σουράβλια των απλών βοσκών γίνονται η ουράνια μουσική, που διαλαλεί τον ερχομό του. Ο Θεός με την απύθμενη αγάπη του προς τον άνθρωπο φθάνει, να γίνει ο ίδιος άνθρωπος, να γνωρίσει την αδικία την ανθρώπινη, την πίκρα, τον πόνο, τον κατατρεγμό. Να νιώσει τέλος την κρύα ανατριχίλα του θανάτου, στον ξερόβραχο επάνω του Γολγοθά.

   Από την σπηλιά της Βηθλεέμ, το θείο φως της γεννήσεως φωτίζει την ανθρωπότητα στο δρόμο της Σωτηρίας. Ο νεογέννητος θεός καλεί τα παραστρατημένα μονοπάτια της καλοσύνης, της πραότητας και της συμπόνιας.

   "Ἐπὶ γῆς Εἰρήνη…" Θ’ αντηχήσει και πάλι τις ημέρες αυτές το τραγούδι της Γεννήσεως. Όμως, αλήθεια, πόσο παράξενα θ’ ακουστεί, αφού ο κόσμος νιώθει κάθε στιγμή την οσμή του πολέμου. Οι άνθρωποι, από μίσος αχόρταγοι, ανήμποροι να κατανικήσουν τα κατώτερα ένστικτα, έχουν εξαπολύσει τις τρομερές μηχανές της κολάσεως. Εγωισμοί και εγκόσμιες φιλοδοξίες, πάθη και συμφέροντα ταπεινά, στέρησαν τους ανθρώπους από την χαρά της αγάπης.

   Η ξέφρενη ανάπτυξη των μέσων καταστροφής, που κάνει την ανθρωπότητα να αγωνιά για το αύριο, έχει γίνει λες βίωμα για τους μεγάλους της γης. Έχασαν τον δρόμο της λογικής. Μεθυσμένοι από της επικρατήσεως και της κυριαρχίας τις σκοτεινές επιδιώξεις, παραγέμισαν με εκρηκτικές τα θεμέλια του ταλαιπωρημένου μας πλανήτη. Του μίσους το σαράκι δεν τους αφήνει να σκεφθούν, πως στο τέλος και οι ίδιοι θα πληρώσουν, για το αμαρτωλό τους παιχνίδι.

   Τα αχνάρια του Κυρίου δείχνουν στον άνθρωπο το δρόμο του λυτρωμού. Ας ξεκινήσει, σαν σύγχρονος μάγος, με οδηγό το αστέρι της Βηθλεέμ, για να συναντήσει στα βάθη της ψυχής του το μικρό νεογέννητο Χριστούλη. Κι’ αντίς για δώρα πολύτιμα, ας τον ζεστάνει με την ανάσα της αγάπης για τον συνάνθρωπο, τον αδελφό του.

   Αυτή η αγάπη, ας αποτελέσει στους σύγχρονους δύσκολους καιρούς μας κανόνα ζωής.